Resaca de ternura etílica...
Ollos de madeira tallada
Armonía hiératica
Licor esmeralda, cristalino, embriagador de sentidos
Desintégrame, pecha os ollos, bucea nas entrañas
Respira, profundo, ule o tacto... silenciosamente
Pestañea na miña nuca...
No voso microcosmos, soamentes son unha perfecta descoñecida
Alguén a quen resulta doado desnudar, analizar, retratar e clasificar nunha primeira instancia...
Que mágoa que incluso co paso do tempo [nun cómputo constante]
soamentes vos quededes nese corpo corrupto, material, fácil, insustancial ...
e vos vanagloriedes da vosa exquisita intelixencia, ésa qu é inkapaz de ver e xa non digamos de sentir...
Pero xa non gardo ningunha ilusión do poder da vosa transformación, xa non...
porque [sen saber moi ben cómo] sen dicir nada, sen pedir nada, sen preguntar nada, sen facer nada, atopei a esperanza de mirar máis alá do reflexo...
No hay comentarios:
Publicar un comentario